Oproep!

Op dinsdag 9 september 2014 hebben we een mail ontvangen van Alex en Allison Ferguson uit Schotland. In deze mail vertelden ze dat Allison van haar Vader, George Gillie, een foto gekregen had van twee jonge dames van Eckartscheweg 390, Ria en Annie Vester. Dit moet omstreeks 1944 geweest zijn toen operatie Market Garden lopende was, hij was namelijk als militair hier aanwezig. Onderstaand de foto van de twee dames en wat er achterop geschreven staat.
Nieuwsgierig als we zijn willen we natuurlijk graag weten of er nog mensen zijn die de familie Vester of George Gillie gekend hebben en misschien foto's of verhalen over hen kunnen vertellen. Laat het ons weten:
toonsanders@kpnmail.nl

Na 73 jaren........weer terug

Inmiddels zijn we sinds deze oproep 4 jaar verder, het is nu 29 maart 2018, en hebben we eindelijk met behulp van Ben Daamen het adres kunnen achterhalen van 1 van de twee zussen.
Helaas is Ria overleden, maar hebben we wel contact kunnen leggen met Annie die tegenwoordig door het leven gaat als Anne-Marie.
Ook Anne-Marie haar man is helaas nog niet zo lang geleden overleden, maar we zijn wel bij haar op bezoek geweest waarbij we zeer hartelijk ontvangen werden en ze blij verrast was door onze initiatieven.  

Hieronder het verhaal zoals ze het verteld heeft aan Dominique Elshout van het Eindhovens Dagblad.

Helmondse heeft vooral goede herinneringen aan oorlogstijd in Eindhoven.

HELMOND/EINDHOVEN - Een oude foto van haarzelf die ze onlangs weer in bezit kreeg, brengt Anne-Marie Peters-Vester in gedachten terug naar de oorlog en de bevrijding. Toen ze mussen at en een jongetje zag branden.

,,Wat het eerste boven komt als ik denk aan de bevrijding? Ze brachten eten mee.  We verrekten van de honger." Anne-Marie Peters-Vester (1934) uit Helmond vertelt opgewekt over de dagen na september 1944. Eindhoven, waar ze haar jonge jaren doorbracht, was bevrijd en de laatste fase van de Tweede Wereldoorlog bracht nieuwe avonturen. In het huis van het gezin Vester, aan de Eckartseweg, werden vier Britten ingekwartierd. ,,Dat was heel gezellig. Ik weet nog hoe mijn vader Nederlands-Engels met ze sprak. daar moesten we erg om lachen."

'We', dat zijn de jonge Anne-Marie en haar vier jaar oudere zus Ria. Samen staan ze op een foto die een paar maanden geleden vanuit Schotland naar Helmond werd gestuurd. Afzender: de dochter van een Schotse militair die bij de familie Vester had gewoond. Haar vader had de foto na de oorlog van het gezin Vester meegekregen als aandenken. ,,Ik zie die man nog steeds voor me, hij had een baret met een pluimpje erop.
Dat interesseerde mij bijzonder, natúúrlijk. Ik was nog heel jong."

Anne-Marie Vester (rechts) en haar zus Ria tijdens de oorlog. De foto zoals hierboven te zien is kreeg ze dit jaar opgestuurd uit Schotland, van de dochter van een bevrijder.

De opgestuurde foto bracht herinneringen tot leven bij Anne-Marie Peters-Vester.  Eén van die Britten heette Tom. Hij maakte bij ons in de keuken een etensblik open. Met een mes sloeg hij er een gaatje in. Hij goot - God moge het hem vergeven - het vet uit dat blik weg. Nooit zal ik het gezicht van mijn moeder vergeten. Later peuterde ze het vet met een mesje weer uit de gootsteen."

Voedsel was schaars, mussen waren hun leven niet zeker. ,,Mijn vader gooide broodkruimeltjes in de tuin. Als ze er op af kwamen, gooide hij er een grote steen op. Dan waren er wel één of twee dood. Veertjes eraf, ingewandjes eruit. Mussen hebben heel weinig vet, maar als je niks hebt, pak je alles."

Kruikjes met cognac

Anne-Marie Vester beleefde de oorlog als een groot avontuur. ,,Mijn vader had een loopgraaf gemaakt met deuren er overheen, een soort schuilkelder. Daar zaten we een keer in, komt er een buurman roepen: 'Er vallen allemaal mensen uit de lucht.' Het waren Britse parachutisten. Ze hadden vier kruikjes aan hun uniformen hangen. Zegt mijn vader: 'Daar kan goed cognac in zitten.' Waren het handgranaten."

,,Weet je wat ik ook zo mooi vond? Duitsers. We waren dol op die lui als ze marcheerden, wat konden ze dat goed. Ze zongen: 'Wir fahren nach England.' En dan wij: 'Plons plons.' Maar wel heel zachtjes. We hebben veel plezier gehad. Het beroerde was dat ons niet werd uitgelegd wat oorlog was. We wisten helemaal niet dat de wereld in brand stond."

We hebben veel plezier gehad. We wisten helemaal niet dat de wereld in brand stond.

Anne-Marie Peters-Vester:

Na de bevrijding heb ik nog wel heel ellendige dingen gezien. Jongens bij ons uit de buurt hadden benzine gestolen van de bevrijders, deden die in blikken en staken het aan. Totdat één het blik omtrapte. Een klein jongetje stond net verkeerd. Ik heb hem als een brandende fakkel weg zien lopen. De volgende dag was hij dood."

Mevrouw Vester heeft haar oorlogsherinneringen zes jaar geleden opgeslagen in een boekwerkje dat precies zo heet: 'Oorlogsherinneringen.' ,,Ik was er heel erg mee bezig en droomde ervan. Mijn onlangs overleden man zei dat ik het maar eens moest opschrijven, 'anders blijf je ermee rondhuppelen.'

Toch hebben de zware verhalen in het boekje niet de overhand gekregen. ,,Niet de ellende is het meeste blijven hangen. Het was allemaal zó interessant."

Klik hier voor het verhaal in het E.D.

Bevrijding 1945, de locatie is ons niet bekend, maar lijkt op de Vestdijk bij het binnenziekenhuis, met op de voorgrond een op de grond liggend hakenkruis, en links op de foto soldaten waarschijnlijk van een bevrijdingskorps.
Het is natuurlijk onwaarschijnlijk maar een van die soldaten zou zomaar  George Gillie kunnen zijn.

Bovenstaand een paar stukken uit de correspondentie tussen de Familie Ferguson en Toon Sanders.
En hieronder een paar foto's van Alec en Allison Ferguson.

Onlangs hebben wij kennis kunnen maken maken met Alec en Allison die op bezoek waren in Nederland en ons voor een diner uitgenodigd hadden in het Pullman hotel, waarvoor onze hartelijke dank natuurlijk.

Voorlopig zullen we het moeten doen met het verhaal van de familie Vester, wanneer er meer komt zullen wij het zo snel mogelijk op de site zetten natuurlijk.