Van de familie Hageman, om precies te zijn van Toon en Gerard, hebben we een prachtig mooi verhaal gekregen met foto's en alles der op en der aan. Met dit verhaal wordt weer een tipje meer opgelicht van de sluier van de Eckartseweg, zoals we dat graag willen zien. We hopen natuurlijk dat dit soort verhalen navoging gaat krijgen!!!!
Kijk en lees het verhaal van: DE HAGEMANNEN

De geschiedenis van de Eckartseweg.
Hein Sanders de Pionier

Heintje Sanders, bouwer van café "Vogelzang"

Wanneer we door middel van foto's een wandeling over de Eckartseweg maken, dan zullen velen in stilte beamen: ja, zo was het.
In 1905 was de Eckartseweg nog een veredeld karrespoor. In dat jaar startte Hein Sanders en zijn vrouw Drieka Vermeltfoort, komende uit Sint-Oedenrode, op de kruising Woensel-Son-Tongelre en Nederwetten met de bouw van Café Vogelzang.
Om op de kosten te besparen werden er vele materialen van het oude Klooster uit Nuenen gebruikt.
Hein had de smaak te pakken, in 1928 bouwde hij de huizen nr. 202-204 en 206, die bewoond werden door de familie Clement, familie Buijs en de familie Sanders zijn zoon.
Ook bouwde hij op Eckartseweg 33 een huis, waar Dorus Hageman en zijn dochter Martina Sanders gingen wonen.
Café Vogelzang werd een echte ontmoetingsplaats voor de buurt en op het verlengde terras in het Busselke werden heel wat nieuwtjes uitgewisseld. Dit alles onder het genot van een lekker pilske.

Een buurtcafé had in die tijd een belangrijke sociale functie. De T.V. was nog onbekend, en maar weinigen waren geabonneerd op de krant.
Na de dagelijkse arbeid was het dan de plaats om op een gezellige manier wat bij te praten. Dit onder het genot van een drankje. Men was toen aangewezen op burenhulp. Daarom dat deze sociale contacten onmisbaar waren. Men moest het samen rooien.
Ook de kaarters vonden er een veilig onderkomen. Er werd heel wat afgekat en vele krullen gezet. Peter de Poorter was zelfs in staat om 2x troefboer te spelen.
Maar het meest aan de weg timmerde toch de Politiehonden vereniging:
Wij Streven Naar Het Beste.
Vooral bij de oprichting waren er zeer veel leden van de Eckartseweg. Zij zorgden voor de nodige spanning en sensatie en trokken bij hun wedstrijden deelnemers uit het gehele land, en bij de onderdelen pakwerken zeer veel bekijkers. Als de honden hun certificaat behaalde werden ze ingezet bij politie werkzaamheden of bij bewakingsdiensten.

"Wij Streven Naar Het Beste" vierden het 50 jarig bestaan. Het werd een grote happening met een internationale wedstrijd.
Toon en Gerard verrichte vele hand-en spandiensten. Toon had zijn stoute schoenen aangetrokken en schroomde er niet voor om bij de koningin een speciale prijs aan te vragen, en deze werd nog toegewezen ook.
Een prijs waar alle deelnemende politiemensen op aasden, want zo'n medaille is maar zelden te winnen. Voorzitter Dorus had het druk met de ontvangst van de vele genodigden waaronder de Commissaris van de Koningin.
Toon met Annie en Gerard met Henny moesten er nu voor zorgen dat het de vele gasten aan niets ontbrak.

Toon dacht de klandizie te kunnen verhogen door met grote letters te vermelden:
Morgen gratis drinken.

Ook met de jaarlijkse paardenkeuring was het een dolle boel. Heel Neerwetten en Nuenen was present. Paarden getooid met vele kampioenslinten. Er moest een feestje worden gebouwd. De paarden in het Busselke kregen water. Voor de winnaars was er bier.

In juni 1958 werd Dorus zwaar ziek, zijn leven hing aan een zijden draadje. Maar gelukkig knapte hij op. De kastelein was weer op zijn post.
Zodat op 3 oktober 1959 op grootse wijze, Dorus en Stien hun 25 jarig huwelijksfeest konden vieren.
Hieronder een aantal foto's van het feest.

In 1961 moest Café Vogelzang wijken voor de gemeentelijke uitbreidingsplannen. De Hagemannen verhuisden naar de Pastoriestraat.
Het einde van deze belangrijke pleisterplaats.

Na al die gezellige jaren Eckartseweg moesten de Hagemannen verhuizen, nu naar de Pastoriestraat. Toon, Henk en Gerard gingen hun eigen weg:
Toon met Annie naar Boskant,
Henk met Toos naar Nuenen,
en Gerard en Henny naar het Trudoplein.

Gezin Dorus Hageman en Martina Sanders.

Op de foto: links de ouders van Martina en rechts de ouders van Dorus. Na enkele jaren verkering trouwden ze op 3 oktober 1934.
Een jaartje op de Nieuwendijk gewoond te hebben was hun huis aan de Eckartseweg 33 gereed.

Na daar 8 jaar zeer gezellig gewoond te hebben, vonden zij het verstandiger om vanwege de vele verplichte tewerkstellingen in Duitsland, om het Café over te nemen. Dus van woning te ruilen.
Dorus leerde naast het kasteleinsvak ook het vak klokkenmaker, want er moest toch brood op de plank komen.
Dorus en Martina zaten ondanks het vele werk niet stil, want Hendrik, Bernhard, Riky en Jos maakte het gezin kompleet.
Dorus ging snel naar Kevelaar om de kaars uit te blazen.
Met zoveel leven in de brouwerij was het een gezellige boel. Ook de Goede Sint was er een welkome vriend, voor hem was het vaak de pleisterplaats om even tot rust te komen en de inwendige mens te versterken.

De kroost groeide als kool. Dat kon ook niet anders in deze vrijgevochten omgeving. Vaak leek het bij huize Hageman op een dierenpark. Zo verdienden Henk en Gerard een centje bij met een handeltje in witte muizen en in duiveneieren. Hier was alles mogelijk. het Busselke en de Beemd was ons speeldomein. Van een voetbalveld en hutten bouwen tot, ja, zelfs het maken van een echte wielerbaan. Vandaar dat Henk en Gerard uitgroeiden tot gevreesde Amateurs, die zelfs enkele malen de Nederlandse Kampioenstrui wonnen en in Oostenrijk streden om de wereldtitel.
Ook waren zij de mannen van de beroemde fietstocht Bordeaux-Mierlo in 1985. Het was een grote trip van 1040 km, en dat in 48 uur.
Gerard is op zijn 70e nog zeer actief, en fietst jaarlijks nog 12.500 km. hij is ook nog regelmatig te vinden in het hooggebergte in Zwitserland.

Hendriks grootste wens was matroos worden, hij oefende thuis regelmatig in de wasteil. Later kwam hij dagelijks als acoliet op Huize Sint Josephdal. Door al dat wieroken en ook al dat wijwater, en om over de miswijn maar te zwijgen, werd hij toch de beste spoorzoeker van Jong Nederland.
Hierboven een aantal foto's van Hendriks jonge jaren.

Ook Bernard, hij was toen de kleinste van de lummels, maar werd al snel de grootste van het stel. Moest ook in alle vroegte door weer en wind, ten dienste van Huize Sint Josephdal, om in de kerk van Altijddurende Bijstand, bij pastoor de Vries, de H.H. mis te mogen dienen. Daar waren de Hagemennekes niet braaf genoeg voor. Die pastoor dacht natuurlijk: Die mannen zitten thuis ook al aan de drank.
De misdienaarsgroep Huize S.J. was veel gezelliger, en niet zo soft. Op de Frater Andreasschool was tekenen voor Bernard al zijn favoriete vak. Hij hield van lijnen en kleuren en heeft van zijn hobby zijn beroep gemaakt.
Hierboven een aantal foto's van Bernard.

Einde van het verhaal over de "Hagemannen" opgetekend door de drie musketiers hierboven.